قسمت هفتم (بخش پایانی) ر

تحلیل علمی یا توهین ملی؟

بنام استقلال، برای وابستگی!ر

تحریف تاریخچه شکل گیری و روند تکوین ایده استقلال تشکیلاتی و سیاسی در جنبش ملی – دمکراتیک تورکمنها در ایران و مغلطه گری در اینباره نیز، متأسفانه یکی دیگر از اجزای تاریخ سازی و قلب حقایق مربوط به کل جنبش تورکمنها، از طرف اقای مرادی را تشکیل میدهد!ر
اما، بخشی از این تحریف را اگر منصفانه قضاوت بکنیم، ناشی از بی اطلاعی ایشان از سیر تحول جنبش ترکمنها، از وابستگی به استقلال باید تلقی بکنیم. البته بدون آنکه خود وی هنوز نیز به این کمبود اساسی برای یک قضاوت تاریخی پی برده باشند! بخشی از این بی اطلاعی نیز، بدلیل دور نگه داشته شدن آقای مرادی از ماوقع قضایای مربوطه به جنبش از طرف کادرهای اصلی و رهبران ملی این جنبش نه بدلیل کمبود سابقه سیاسی و یا رده پائین تشکیلاتی وی، بلکه متأسفانه بخاطر بی اعتمادی به وی بدلیل جای گرفتن ایشان در رده همان، " نسلی فناتیک، تنگ نظر و فرمانبر"، مورد تربیت قرار گرفته از طرف کادرهای وارداتی جریان فدائی در منطقه بوده است.ر
هر چند که در آندوره، اختلافات و تنشهای درونی تشکیلات منطقه به طرح مسئله استقلال تشکیلاتی و سیاسی از جریان مسلط بر جنبش فرا نروئیده بود، اما روند آغاز شده از طرف جمعی از رهبران طراز اول منطقه در اواخر پائیز سال 58، با ترور سه نفر از آنها در بهمنماه همانسال، ظاهراً متوقف شده بود. لذا، این روند و ضرورت پیگیری آن، با اقدامات انحصارگرانه، تبعیض آشکار در رهبری تشکیلات منطقه بین کادرهای بومی و غیر بومی وارداتی سازمان اکثریت و سپردن تمامی مسئولیتهای کلیدی به آنها که در عمر خود حتی یک نفر تورکمن را نیز از نزدیک ندیده بودند، تا بحث بر سر عدم تطبیق خط و مش تسلیم طلبانه این سازمان با واقعیات عینی جامعه تورکمن در مقابل ارگانهای رژیم در منطقه و عدم جوابگوئی آن به خواست های مستقل مردم از این رژیم، بویژه در مسئله ارضی و اختلاف نظر بر سر وضعیت سیاسی، امنیتی و مالی اعضاء و هوادارانی که بزیر ضرب رفته و یا در زندان بسر میبردند و مباحثه بر سر برنامه های آموزش تئوریک تشکیلات که هدفی جز وحدت اجباری و زود رس با حزب توده و شناسایی حزب کمونیست شوروی از حزبی رویزیونیست به حزبی مارکسیستی و پرچمدار سوسیالیسم و دمکراسی، دنبال نمیکرد، تا تبدیل تشکیلات به یک محفل سیاسی و روشنفکری و کاسته شدن هر روزه از دامنه عملی و بیرونی تشکیلات منطقه و غیره و غیره، خر روزه خود را به آن عده معدود و باقیمانده از رهبری ملی و کادرهای اصلی جنبش که جسته و گریخته در جریان این روند قرار گرفته بودند، باز می نمایاند. بدبینی و بی اعتمادی ایجاد شده از طرف سازمان اکثریت در میان ایندسته از رهبران و کادرها بومی با کادرهای وارداتی و انتصابی آن در درون تشکیلات منطقه و نمودار شدن رگه های فرجام تلخ خط و مش اتخاذ شده از طرف این سازمان در مورد جنبش تورکمنصحرا، این افراد هر چه بیشتر به کنکاش در اطراف تمامی مسایل سیاسی و به چاره جوئی مستقلانه از این سازمان سوق میداد.ر
بنابراین، بیجهت نبود که این سازمان بدنبال اعلام غیر قانونی شدن آن از طرف رژیم و با آغاز فعالیت مخفی خود در منطقه، با خروج اولین دسته از طیف گوناگونی از فعالین تورکمن، پر تجربه ترین و با وسیعترین پایگاه توده ای و امکانات مردمی از باقیمانده کادرهای ملی و از رهبری جنبش را با استفاده از این فرصت، بدون هیچگونه توضیحی به خود آنان، بقول خود آنها را از تشکیلات کنار گذاشت و با سر هم بندی عجولانه و بدون هیچ برنامه ای مدون و مشخص برای گذار تشکیلات به شرایط مخفی و بدون هیچگونه مشورتی با این افراد، تشکیلاتی به اصطلاح مخفی از جوانان و نوجوانانی پرشور که عمدتاً بعد از جنگ تحمیلی رژیم در منطقه به تشکیلات پیوسته و یا تا آندوره در حاشیه آن قرار داشته و یا در شوراهای صنفی شهری و روستائی فعال بودند و تماماً تحت تأثیر افکار کادرهای وارداتی غیر بومی و بعضاً بومی این سازمان قرار داشتند، تشکیل دادند. تشکیلاتی که ایجاد آن بیشتر به شبه کودتائی در درون تشکیلات میماند، در تاریخ فعالیت این سازمان در منطقه، ناکاراترین و بی تجربه ترین تشکیلاتی بود که تنها چنین سازمانی، در چنان شرایط حساس میتوانست با این توطئه ناشیانه، بنام بازسازی تشکیلاتی و گذار به شرایط مخفی به آن دست بزند! با این اقدام، رهبری این سازمان به زعم خود، انتقال افکار و تجربیات پر سابقه ترین کادرهای ملی، بقول خود، " قدیمیها " را به نسل " جدیدئیها "، سد میساخت!ر
این بازسازی جدید و جدا سازی مصنوعی تشکیلات، نه هدف مبارزه با رژیم، بلکه هدفی غیر سیاسی، غیر اخلاقی و ضد ملی را دنبال میکرد. مسئولین غیر بومی گمارده شده برای تورکمنصحرا از طرف رهبری اکثریت که تماماً در خارج از منطقه و بویژه در تهران بسر میبردند به این جوانان و نوجوانان عمدتاً بیخبر از سابقه تشکیلات و بدور از مسایل اصلی منطقه در اوایل انقلاب، القاء میکردند که مسئولیت تمامی نقصانها، خطاها و حتی شکستها، نه سازمان اکثریت بلکه مستقیماً بر عهده همین به اصطلاح، "قدیمیها"، میباشد! آنها برای قابل باورتر ساختن این دروغ بزرگ خود و برای پرمایه تر کردن فریب خود و جدی جلوه دادن تلاش این سازمان برای به اصطلاح تصییح اشتباهات "قدیمیها"، از دادن هرگونه القاب و مسئولیتهای دهن پرکن اما توخالی به این افراد چون،"مسئول تورکمنصحرا"، " رابط سازمان با منطقه"،"مسئول منطقه"،" مسئول شهر..."،" مسئول سازمان جوانان" و ... حتی در آن واحد به چندین نفر، خودداری نکردند! این سازمان تا آخرین لحظه تلاش میکرد که از ادعای یدک کشیدن عنوان جریان مسلط بر جنبش تورکمنها، حتی ببهای بازی گرفتن و بخطر انداختن جان این افراد صادق و بی خبر از نیت اصلی این سازمان، دست برندارد. در حالیکه مسئولین این سازمان بخوبی واقف بودند که از مدتها قبل، سازمان آنها فاتحه تشکیلات منطقه را خوانده و این افراد جوان و کم تجربه نیز، فاقد هرگونه توان ایجاد آن، بویژه در آن شرایط بحرانی و امنیتی شدید در منطقه هستند!ر
متأسفانه، این تقسیم بندی در داخل و خارج منطقه و جداسازی بدنه تشکیلات و افراد کم تجربه از بنیانگذاران کانون و ستاد و از کادرهای با تجربه و با سابقه جنبش و ایجاد بدبینی در این افراد نسبت به آنها، چندان نیز برای سازمان اکثریت بی ثمر نبوده است. زیرا، از یکسو، تحت تأثیر این فریب و ایجاد نفاق در صفوف مبارزین تورکمن، تحت عنوان قدیمی و جدیدی از طرف مسئولین این سازمان، در بخشی مهم از این افراد واقعاً متشبعث شده بود که آنها واقعاً نیز ناجی تشکیلات از خطاهای "قدیمی ها" هستند و تمامی این القاب اهدائی از طرف این سازمان به آنها نیز واقعی است! از اینرو، وقتیکه بعد از مدت کوتاهی، بدلیل رها شدن این افراد از طرف سازمان اکثریت در داخل کشور، مجبور به مهاجرت شدند، در محل کشور مورد پناهندگی خود، چندین نفر از آنها در آن واحد خود را "مسئول تورکمنصحرا" و یا "مسئول ..." معرفی کرده و اغتشاشی در کمیته سازمان اکثریت در این کشور و در نزد مقامات اداره پناهندگی آن بوجود آورده بودند!ر
از سوی دیگر، سازمان اکثریت، توانست بخش مهم از این افراد را با افرادی مشابه، همانند آقای مرادیها در خارج ازکشور تکمیل ساخته و هنگام اعلام استقلال کنون، بسیاری از آنها را علیه ایده استقلال در جنبش ملی – دمکراتیک تورکمنها بکار بگیرد!ر
اما، آقای مرادی بدون آگاهی به کنه این مسایل که تنها به گوشه ای از آن در فوق اشاره رفت، با تقدس و اصراری عجیب در حفظ این ناآگاهی خود که نتیجه ای جز تحریف و قلب تاریخ جنبش ملی – دمکراتیک تورکمنها ندارد، می نویسند: " مهاجرت نیروهای فدایی و توده ای تورکمن به تورکمنستان سر آغاز فصل نوینی در تکامل آتی و تغییر نقطه نظرات آنان نسبت به جنبش خلق تورکمن و همینطور فعالیت در سازمانهای سراسری بشمار می آید"!ر
اگر واقعاً چنین بوده است، پس چرا مهاجرت خود ایشان و همفکرانش که مدتها قبل از مهاجرت تمامی،" نیروهای فدایی و توده ای تورکمن"، نیز صورت گرفته بود، نه تنها باعث، " سرآغاز فصل نوینی در تکامل آتی و تغییر نقطه نظرات آنان"، نشده، بلکه "سرآغاز"، مقابله آنها با این "تکامل آتی"، گردیده بود؟!ر
بنابراین، برخلاف این نظر بی پایه و استوار شده بر اساس بی اطلاعی از سرگذشت واقعی جنبش و تشکیلات آن در داخل کشور،"سرآغاز فصل نوین" را نه در خارج، بلکه در داخل کشور باید جستجو کرد. زیرا، وقوع هر رویداد و یا هر پدیده ای در شرایط معینی، ضرورتی استکه از ماهیت و سرشت درونی خود آن پدیده" تکامل یابنده"، نشأت میگیرد و برای هر پدیده رو به نضج، این امر حتمی و دائمی است که بصورت بطئی یا آنی خود را بروز داده و شکل آشکار و علنی بخود بگیرد.ر
سرآغاز بروز این ضرورت حتمی در جنبش ملی – دمکراتیک تورکمنها، بالاخره در تابستان سال 1984، بمحظ ملحق شدن یکی از آخرین اعضای کمیته رهبری منطقه و از اولین اعضای سازمان چریکها در تورکمنصحرا، به جمع پناهندگان تورکمن در خارج از کشور آشکار گردید. بدین ترتیب که این فرد در اولین ملاقات خود با نماینده کمیته مرکزی در محل کشور محل پناهندگی خود که برای تطمیع تشکیلاتی و مطیع ساختن وی که در داخل کشور نیز مسئولین این سازمان، بعلت عملکرد نیمه مستقل او لقب "سرکش" به وی داده بودند، در جواب به سؤال این نماینده کمیته مرکزی سازمان، مبنی بر اینکه: "نظر مردم و رفقای تورکمن در داخل کشور نسبت به سازمان چیست"؟ بصورت کاملاً غیر منتظره ای جواب دادند که:"نظر مردم و رفقای داخل بر این استکه سازمان اکثریت در منطقه به آنها خیانت کرده است"!ر
این حقیقت گویی صادقانه و صریح نمیتوانست مورد پسند سازمانی که در خیال خود سرنوشت جنبش تورکمنها را خاتمه یافته تلقی میکرد، واقع گردد و این فرد مورد کین و نفرت شوونیستی آن قرار نگیرد! بدنبال این اولین جرقه برخورد علنی و مستقیم سازمان اکثریت با اولین جوانه های ایده استقلال که از داخل کشور به خارج از آن منتقل شده بود، اقدامات حساب شده هر دو طرف در شکلی ظاهراً غیر علنی و مخفی از یکدیگر، اما کاملاً قابل فهم برای هر دو طرف، یکی برای فرار از سرنوشت محتوم خود در دست برداشتن از ادعای یدک کشیدن رهبری جنبش ملی ملت تورکمن و دیگری برای اعاده استقلال جنبش ملت خود، آغاز گردید.ر
تورکمنها در اکتبر همان سال، اولین هسته خود را در کوچکترین شکل ممکن و کاملاً مخفی، در درون جمع پناهندگان سیاسی تشکیل دادند. وظیفه ایکه در مقابل این هسته قرار داده شده، از یکسو، جمع آوری نیروی مناسب و کارآمد برای تحقق ایده استقلال از طریق تماس و آماده سازی افراد مورد اطمینان و مستعد از میان جمع مهاجرین سیاسی و برقراری تماس با دوستانی از اروپا و تورکمنصحرا، جهت گسترش و تقویت هر چه بیشتر این هسته اولیه و از سوی دیگر، تدوین مختصات اصلی تاریخ ملت تورکمن، تحلیلی فشرده و علمی از مبارزات تاریخی ملت تورکمن، بویژه از زمان اعلام جمهوری مستقل آن در دوره عثمان آخون، تا بنیانگذاری کانون و ستاد و بنقد کشیدن بینش وابستگی به جریان فدائی و تدوین بنیانهای نظری ایده استقلال از این جریان و هر جریان به اصطلاح سراسری، تدوین اسناد پایه ای جدید برای جنبش، یعنی برنامه و اساسنامه و استراتژی و تاکتیک کانون و ارائه راه حل بنیادین آن برای حل مسئله ملی در ایران و طرح خودمختاری کانون برای ملت تورکمن و بالاخره آماده ساختن طرح بیانیه اعلام استقلال کانون و مقالات مضمونی دیگر در رابطه با مسئله ملی و مسئله ارضی در منطقه، از وظایفی بود که پیش روی این هسته قرار داشت. وظایفی که بسیار بکر و جدید و بدون هیچگونه پشتوانه تجربی و برای اولین بار در تاریخ جنبش ملی – دمکراتیک ملت تورکمن درآن شرایط حساس و بحرانی و امنیتی، با تمامی محدودیت ها باید پیش برده میشدند.ر
جهت فراهم اوردن پوششی امنیتی برای تمامی این تدارکات نیز، تصمیم گرفته شد که برای انتشار مجدد نشریه " ایل گویجی" که تا آنزمان پیشنهاداتی برای انتشار آن از طرف تعدادی از تورکمنها که آقای مرادی نیز جزو آنها بوده اند، به رهبری اکثریت داده شده بود، پیگیری و این سازمان تحت فشار گذاشته شود تا پوششی علنی برای تدارک اعلام استقلال کانون و سازماندهی افراد موافق با ایده استقلال، ظاهراً حول این نشریه، پیش برده شود.ر
بنابراین، مسئله پیدایش، نضج و تدوین ایده استقلال، عمیقتر و پیچیده تر از آن بوده استکه امروزه آقای مرادی، ساده انگارانه و بسیار سطحی مدعی میشوند که : "بدنبال آشنائی دقیقتر و جامعتر نیروهای تورکمن از مجموعه اطلاعات مربوط به تاریخ و ادبیات و فرهنگ تورکمنها مانع از ایجاد ذهنیتهایی هر چند نطفه ای در رابطه با ضرورتهای بازنگری افکار و اعتقادات آنان نسبت به عملکردهای گذشته شان نگردید. نخستین نتیجه این گرایش، احیای دوباره نشریه ایل گویجی بمثابه ارگان کانون فرهنگی و سیاسی خلق تورکمن بود"!ر
با این ساده نگری به یک واقعه بسیار مهم تاریخی، آقای مرادی متأسفانه تنها معلول را بجای علت نشانیده اند. زیرا، علت اصلی این اقدام، نه " اشنایی دقیقتر و جامعتر نیروهای تورکمن از مجموعه اطلاعات مربوط به تاریخ و ادبیات و فرهنگ تورکمنها"، بوده و نه چنین "مجموعه اطلاعات" جامع در آندوره و در آن شرایط در دسترس نیروهای تورکمن قرار داشته و نه مبارزین تورکمن بعد از ورود به شوروی سابق از "تاریخ و ادبیات و فرهنگ تورکمنها"، "آشنایی دقیقتر و جامعتر"، پیدا کرده بودند، بلکه آنها فرهنگ ملت خود را در میان آن و از ملت خود آموخته بودند و از همین فرهنگ و از همین ملت نیز در مقابل شوونیسم حاکم در ایران دفاع کرده و زندانها کشیده و جانها باخته بودند!ر
اما، کشف این نقصان تاریخی و اصلی و رفع آن را میتوان یکی دیگر از نقاط عطف بزرگ جنبش ملی ملت تورکمن در اواخر سده گذشته از طرف مبارزین تورکمن دانست. نقطه عطفی که اگر ندانم کاریها و دیدگاههای تنگ نظرانه وقیم مآبانه سوسیال – شوونیستی سازمان اکثریت و انحصار طلبی ها و تبعیض های آن در درون تشکیلات منطقه و سیاستهای ضد ملی ودرک غلط این سازمان از مسئله ملی و ... آنرا تسریع کرده بود، شهامت و بلوغ سیاسی و نظری و اعتماد بنفس بزرگ مبارزین تورکمن نیز، آنرا غیر قابل بازگشت ساخته و برای همیشه بعنوان مشخصه اصلی جنبش ملی تورکمنها، یعنی استقلال سیاسی، نظری و تشکیلاتی آن، عملی و تثبیت ساخته و مهر خود را برای همیشه بر پیشانی این جنبش کوبیده است!ر
باز این ایده، اینبار نیز بر خلاف آقای مرادی، نه از جمهوری تورکمنستان به اروپا، بلکه از تورکمنصحرا به این جمهوری و از آنجا در اروپا، با همکاری دوستانی که مستقیماً از تورکمنصحرا به اروپا مهاجرت کرده بودند و برای تحقق این ایده، مدتها قبل از اعلام رسمی آن در جریان قرار گرفته بودند، مادیت یافت!ر
اما، نشریه "ایل گویجی" که در آن دوره برای رهبری جریان استقلال، همانگونه که در فوق بدان اشاره رفت، در شرایط کنترل شدید امنیتی در شوروی و حساسیت ویژه آنها به نفوذ ایده های ملی گرایانه از مرزهای جنوبی خود، وبنابه توصیف خود آقای مرادی، با وجود، "نسلی فناتیک، تنگنظر و فرمانبر ... که حاضر بودند در راه حفظ اتوریته و جایگاه سازمان به هر اقدامی دست زنند"، چیزی جز پوشش امنیتی برای تدارک اعلام استقلال کانون نبوده است. بنابراین، این نشریه، برخلاف پندار آقای مرادی نه تنها،" بمثابه ارگان کانون فرهنگی – سیاسی خلق تورکمن"، نبوده بلکه نشریه ای برای "شعبه خلقهای سازمان" واز طرف همین شعبه نیز هیئت تحریریه و مضمون مقالات قابل درج در آن تعیین شده و نماینده این شعبه در هیئت تحریریه آن با تیغ بسیار برنده سانسور سازمان اکثریت، هر مقاله ای را از هر کجا که صلاح میدانست، بی محابا قیچی کرده در برابر هیچ ارگانی نیز جهت این اقدام دیکتاتور منشانه خود جوابگو و مسئول نبوده است!ر
با توجه به آن وضعیت در آندوره هیچیک از مقالات تحقیقی، پژوهشی و تحلیلی از مسایل جنبش ملی – دمکراتیک تورکمنها، به این نشریه جهت چاپ داده نمیشد و تمامی آنها که تا امروز بی محابا مورد دستبرد آقای مرادی واقع میشوند، در آندوره تدوین و نوشته شده بودند که تنها بعدها در نشریه "تورکمنستان ایران"، ارگان مرکزی، بچاپ رسیده اند!ر
آقای مرادی در جائیکه خواسته اند نیمی از حقیقت را بگویند، بدرستی نوشته اند که : " در رابطه با مقوله سازمانهای مستقل، حزب کمونیست تورکمنستان شوروی و حزب توده و سازمان اکثریت در یک موضع قرار داشتند". اما، نیمه دیگر این حقیقت را عامداً مسکوت گذاشته اند که چرا هنگام اعلام استقلال کانون، بعنوان عامل اجرای سیاستهای آنها علیه این نقطه عطف بزرگ در جنبش ملی تورکمنها، در این، "موضع قرار داشتند"!؟ و چرا وی هنوز نیز سعی در محدود نشاندادن دامنه طرفداران این اقدام در آن شرایط، تنها به "بخشی از نیروهای تورکمن فدایی و توده ای" را دارند؟ آیا، این بخش، اکثریت قریب به اتفاق نیروهای سیاسی مهاجر تورکمن در شوروی سابق، بغیر از آن "نسلی فناتیک، تنگ نظر و فرمانبر"، منجمله خود آقای مرادی و اکثریت قریب به اتفاق مبارزین پناهنده تورکمن در اروپا نبوده اند؟ آیا از قلم انداختن عمدی همراهی و پیوستن تمامی اعضاء و هواداران تورکمن سازمان چریکهای فدایی و گروه آرقا لار (اشرف) جدا از نیروی کمی و یا کیفی آنها به ایده استقلال و حمایت و همکاری بسیاری از عناصر دمکرات و مترقی غیر وابسته به هیچ حزب و گروهی تا مقطع اعلام استقلال کانون در اروپا و حتی افرادیکه تا آنزمان بدور از هرگونه فعالیت اجتماعی و سیاسی بوده اند، معنایی بجز تلاش برای محدود نشاندادن دامنه طرفداران ایده استقلال در جنبش ملی – دمکراتیک تورکمنها و برای ربودن حقیقت از نسلهای آینده تورکمن ندارد؟
آقای مرادی که متأسفانه زمانی عمری را در مبارزه با ایده استقلال و برای پابرجائی وابستگی تشکیلاتی و نظری مبارزین تورکمن به نیروی بیگانه صرف کرده اند، بنظر میرسد که نه تنها هنوز نیز کاملاً از این دیدگاه رهائی نیافته اند، بلکه در پیشبرد این دیدگاه شاید بدون آنکه خود بر آن واقف باشند، اصرار نیز دارند! ایشان از همین زاویه، جهت کم رنگتر جلوه دادن اقدامات کینه توزانه و کوته بینانه سازمان خود در آندوره و همفکرانش بدنبال اعلام استقلال کانون از این سازمان می نویسند: "درج خبر استقلال کانون همانگونه که پیش بینی میگردید، هم درمیان سازمان اکثریت و هم حزب توده با نا خشنودی استقبال گردید و بزعم حزب و سازمان، آنان ناسیونالیستهایی بودند که به تقابل با منافع انترناسیونالیسم پرولتری و احزاب پیشاهنگ آن یعنی حزب توده و سازمان اکثریت برخاسته اند"!
اما، نه صرفاً از "ناخشنودی"، سازمان اکثریت از این اقدام مبارزین تورکمن، بلکه حکایت از خصمانه ترین برخورد آن با این جریان دارد. اگر، بپذیریم که مرز بینتمدن و توحش، از انتقاد به یک تفکر به تلاش برای نابودی حاملان آن تفکر و یا ایده میگذرد، رهبری سازمان اکثریت نیز در آندوره با سقوط به مرز توحش، رهبران ایده استقلال در جنبش ملی – دمکراتیک خلق تورکمن را "حاملین اندیشه های انحرافی"، و مسبب، تفرقه در جنبش خلق تورکمن" و کانون فرهنگی – سیاسی استقلال یافته از خود را با "انجمن اسلامی" و رهبران آنرا با عاریت گرفتن تحلیل ضد ملی حزب کمونیست تورکمنستان شوروی در آندوره از شخصیت جونید خان، با وی مقایسه کرده و با نثار یکسری افترائات و بهتان های دیگر به رهبری کانون نوشتند که: "این یا آن خطای پیشاهنگ را وسیله توجیه انفصال از جنبش سراسری و افتتاح دکان "تشکیلات مستقل پیشروان ملت" قرار دادن تنها بیانگر کوردلی ناسیونالیستی و عوامفریب بودن کسانی استکه به این راه خطرناک گام نهاده اند"!(1)ر
رهبری سازمان اکثریت این "قاطعیت" و دراصل توحش خود را با دادن پیغامهای تهدیدآمیز به رهبری جریان استقلال از کانالهای مختلف، طراحی توطئه های مشترک با سازمان امنیت تورکمنستان شوروی علیه کانون مستقل، شانتاژ و سوء تبلیغ در اطراف شخصیت رهبران کانون از خود بروز داد و بموازات این چنگ و دندان نشاندادنها، این سازمان با اینکه خود موضع یکسانی با سازمان امنیت شوروی علیه کانون مستقل داشت، در اروپا بشدت این سوء تبلیغ را در میان دیگر نیروهای سیاسی ایران پیش میبرد که "این جریان ک.گ.ب ساخته است"؟!! و با عقل باختگی یک تناقض گوی بزرگ این دروغ خود را در شوروی سابق وارونه ساخته و بهمراه همکاران امنیتی خود در اینکشور، کانون مستقل را بعنوان، "جریانی سیا ساخته"، معرفی میکردند!! این سازمان، حتی از ایجاد برخوردهای فیزیکی خشونت آمیز هواداران و اعضای تورکمن خود با طرفداران ایده استقلال در شهرهای ماری، چارجو و عشق آباد در تورکمنستان شوروی نیز خودداری نکرد!ر
آیا، تمامی این اقدامات خصمانه و یا توحش علیه حاملان تفکری نوین در جنبش ملی – دمکراتیک ملت تورکمن را میتوان صرفاً بیان "ناخشنودی" و یا نارضایی ملایم رهبری سازمان اکثریت نامید؟
اما، آقای مرادی که گویا از مشارکت خود در این همه توطئه و اقدامات خصمانه رهبری اکثریت بی خبر بوده و تازه به این دنیا پا گذاشته اند، با معصوم نمایی مینویسند: "از نگاه هواداران نشریه تورکمنستان ایران هم آن عده از تورکمنهایی که هنوز با سازمان و یا حزب توده مانده بودند، خائنینی بودند که منافع ملی خلق خویش را فدای مصلحت طلبیهای سازمانهای سراسری نموده اند"!!ر
بنظر میرسد که متأسفانه آقای مرادی در سفسطه بافی و مغلطه کاری مرزی برای خود متصور نیستند و حتی دیگر آنرا نمیتواند در پشت معصوم نمایی های خود نیز پنهان بسازند!ر
زیرا، اولاً: بکار بردن نام بی مسما و نامربوط " هواداران نشریه تورکمنستان"، و یا "تورکمنستانیها"، بجای کانون فرهنگی – سیاسی از طرف آقای مرادی، از سفسطه گریهای رهبری سازمان اکثریت در گذشته، برای سرپوش گذاشتن و یا به بیانی دقیقتر برای فریب خود از جدا شدن کانون از این سازمان و از سوی دیگر برای انتساب طرفداران ایده استقلال در جنبش ملی – دمکراتیک تورکمنها به تورکمنستان شوروی در خارج از این کشور، بویژه در اروپا بوده است! در حالیکه کسانیکه طرفدار و یا از عوامل امنیتی اینکشور بوده اند، در صفوف خود این سازمان بوده و با کانون مستقل دشمنی و عداوت خاص و با رهبری سازمان اکثریت مراوده و ارادات خاص داشتند و بکارگیری این متد از طرف اقای مرادی چیزی جز پیگیری سفسطه بازیهای سازمان اکثریت حتی در شرایط امروزه علیه کانون مستقل نیست! اگر قرار بر این باشد که هر جریانی را علیرغم نام آن، بنام نشریه و یا ارگان مرکزی آن نامیده شود، پس خود سازمان اکثریت را نیز میبایستی بنام ارگان مرکزی آن، "کاریها" و یا ر"طرفداران کار" و یا "کارچیها"، خطاب میشدند!ر
ثانیاً : رهبری کانون، هیچگاه " آن عده از تورکمنهایی که هنوز با سازمان و حزب توده مانده بودند، خائنینی" قلمدادنکرده و آقای مرادی نیز بهمین دلیل نتوانسته اند انرا با استناد به یکی از مقالات و یا شماره های ارگان مرکزی کانون و یا با استناد به یکی از اسناد پایه ای آن، به اثبات برسانند. بنابراین این ادعای آقای مرادی نیز، در حد یک تهمت و استدلال بی پایه و اساس باقی مانده و کانون فرهنگی – سیاسی، این افراد را تنها فریب خوردگانی ناآگاه به منافع ملی ملت خود میدانست! اصولاً، کانون این افراد را خارج از سازمان اکثریت و بعضاً حزب توده فرض نکرده و باقی ماندن آنها در عضویت و در هواداری از ایدئولوژی و یا جریانی دیگر را اگر آگاهانه بوده و حتی نامربوط به منافع ملی ملت تورکمن نیز بوده، حق دمکراتیک این افراد دانسته و تمامی برخوردها و مباحثات سیاسی و نظری کانون با سازمان اکثریت و یا حزب توده، بر سر خط و مش و یا سیاستهای نادرست و فاجعه آمیز آنها در قبال حاکمیت اسلامی با رهبری این جریانات بوده است و نه با اعضای تورکمنی که همانند فریب خوردگانی در ستایش فریب دهنده خود در صفوف آنها باقی مانده بودند، نبوده و برای کانون بود و نبود آنها جای هیچگونه دلمشغولی نبوده است!ر
متأسفانه گویا در تکرار سفسطه گریهای اکثریتی، آقای مرادی را حد و مرزی نیست. وی در راستای بکارگیری هر چه بیشتر این متد، تا تبدیل نشریه شعبه خلقهای سازمان اکثریت، بنام ایل گویجی، به یک جریان سیاسی و صد الته کاملاً مستقل از این سازمان و ارتقای خود به مقام بانی و هادی این جریان خود ساخته، پیش رفته و می نویسند: "موضع خصمانه ایکه مابین هواداران نشریه ایل گویجی و تورکمنستان ایران بوجود آمده بود، بیش از پیش بر دامنه بی اعتمادیها و دوری آنان از یکدیگر و بر مسمومیت روزافزون فضای بین نیروهای تورکمن افزود"! مطابق این هذیان گویی اقای مرادی، گویا این نشریه برای خود یک جریانی بوده و همانند یک جریان نیز، صاحب "هوادارانی"، بوده که با "موضع خصمانه"،خود "بی اعتمادیها" را با چیزی بنام "تورکمنستان ایران"، بوجود آورده بود!!ر
بنظر میرسد که آقای مرادی دیگر از فرط تکرار این دروغ های بزرگ، خود نیز به آنها باور کرده و بهمین دلیل نیز اضافه میکنند که:"نکته قابل ذکر در رابطه با تفکرات و نظرات این دو جریان آنکه، با اینکه دو جریان فوق به لحاظ فکری و تشکیلاتی از یکدیگر متمایز میگردیدند، اما در وجه نظری هر دوی آنان هنوز به ایدئولوژی مارکسیسم – لنینیسم پایبند بوده و هر یک تلاش مینمود که با استناد به آثار مارکس و انگلس و لنین، درستی راه و نظرات خود را به اثبات و در واقع توجیه نماید"!!ر
البته اقای مرادی با آنهمه هوش سرشار و خیالباف خود، فراموش کرده اند که بنویسند منظور ایشان از "ایل گویجی"، کدام یک از آنها میباشد! زیرا، بدنبال انتشار ارگان مرکزی کانون، "تورکمنستان ایران"، سازمان اکثریت با اعزام و یا تشویق تورکمنهای باقی مانده در صفوف خود به مهاجرت به اروپا، بدون اینکه جدا شدن کانون از سازمان خود را به روی مبارکشان نیز بیاورند، اقدام به ادامه انتشار نشریه شعبه خلقهای خود، "ایل گویجی"، بنام کانون کردند. اما، برای این سازمان تنها یک ایل گویجی برای پیشبرد "موضع خصمانه" خود علیه کانون مستقل کافی و مثمر ثمر نبوده و بهمین دلیل نیز با سردرگمی ناشی از اعلان استقلال کانون، در آن واحد اقدام به انتشار چندین ایل گویجی چون، "ایل گویجی، نشریه ... کانون فرهنگی و سیاسی"، " ایل گویجی – عشق آباد"،" ایل گویجی - برلین"، "ایل گویجی ..." که تعداد آنها با انگشتان یکدست برابری میکرد و حتی نشریه ای با همان مضمون بنام، " تأزه یول"، تحت کنترل مستقیم و غیر مستقیم خود براه انداخت که تمامی آنها با یک مضمون و با یک هدف هر کدام نیز در حد تیراژی در حد اعضای هر یک از محفلهای ایجاد شده از طرف این سازمان در میان اعضاء و هواداران تورکمن خود، با ظاهری جداگانه از این سازمان در چند شماره منتشر شده بودند! بنابراین، آقای مرادی شاید خود نیز بیاد ندارند که در این بازار وفور "ایل گویجی" اکثریتی، با کدام یک از آنها همکاری صمیمانه داشتند . کدام یک از آنها در حد یک جریان مستقل از این سازمان بوده است؟!!ر
البته، تمامی این"ایل گویجی"ها، با خاتمه دور اول انتشار نشریه "تورکمنستان ایران"، بعد از سی شماره، همگی بدلیل اینکه دیگر انگیزه و ضرورت وجودی خود را که تنها و تنها در ضدیت و رقابت ناسالم با ارگان مرکزی کانون فرهنگی – سیاسی بوده است، از دست داده و سریعاً و بدون اینکه یکی از آنها حتی یک شماره از ایل گویجی خود را انتشار بدهد، غیب شدند! اما، تدثیر مخرب انتشار این نشریات از طرف شعبه خلقهای سازمان اکثریت، تعمیق جبهه مصنوعی بوجود آمده مابین تورکمنهایی که بدنبال اعلام استقلال کانون از این سازمان بر سر حفظ وابستگی تمام عیار جنبش تورکمنها به این سازمان با جریان استقلال بوده اند، در این جنبش بوده است. جبهه ای که هنوز نیز متأسفانه پابر جا مانده و برای حفظ آن امروزه نیز آگاهانه و ناآگاهانه تلاشهایی صورت میگیرد. متأسفانه مقایسه این گویجی های سازمان اکثریت با تنها و نخستین نشریه مستقل تورکمنها در تاریخ مبارزاتی آن، یعنی نشریه "تورکمنستان ایران" و نام برده شدن از آنها از طرف آقای مرادی بعنوان یک "جریان" نیز، در خدمت همین تلاش ها قرار میگیرد!ر
اما بنظر میرسد که آقای مرادی، هنوز نیز بعد از سالها بسر بردن در میان سیاسیون، به این امر واقف نیستند که یک نشریه نه نها یک "جریان"محسوب نمیشود، بلکه تنها، ارگانی است تبلیغی و ترویجی برای یک جریان سیاسی و نظری! بویژه آنکه تمامی این "ایل گویجی های"، مورد تقدس اقای مرادی، همگی فاقد هرگونه ارزش و محتوا بوده و بدلیل وابستگی به جریان اکثریت، چیزی برای طرح، خارج از نگرش حاکم بر این جریان نداشته اند و بهمین دلیل نیز هیچیک از آنها، هیچگاه از طرف کانون فرهنگی – سیاسی جدی گرفته نشده بودند. تا چه برسد بر سر اتخاذ موضعی "خصمانه" علیه آنها از طرف کانون!ر
از طرف دیگر، در آنموقعه رهبری کانون، به آن حد تجربه سیاسی داشت که در دامی که بدخواهان ملت ما، جهت ایجاد تنش برای فردای تورکمنها در داخل کشور، از هم اکنون آن را در خارج از کشور ایه ریزی میکنند، کشانیده نشود. زیرا، رهبری کانون معتقد بوده استکه هرگونه مباحثات اختلاف برانگیز و مشاجرات بی معنای امروزه در میان تورکمنها با هر عقیده و تعلق تشکیلاتی، راه گشای مشاجرات و تفرقه افکنی ها و حتی نطفه های بروز جنگ داخلی آینده در میان ملت تورکمن با وجود حساسیت و شکنندگی بافت اجتماعی آن خواهد بود! اما، متأسفانه کسانیکه حتی تا به امروز از درک این خطر ناتوان مانده اند هنوز نیز، ناآگاهانه راه جهنم را برای ملت خویش، مفروش میسازند؟
اما، در مورد هجویات دیگر آقای مرادی که گویا،"وجه نظری"، کانون و به زعم وی "جریان تورکمنستان"(!) هنوز به ایدئولوژی مارکسیسم – لنینیسم پایبند بوده و با، "استناد به آثار مارکس و انگلس و لنین درستی راه و نظرات خود را اثبات و در واقع توجیه نماید"، هر انسان حداقل نیمه آگاه به خط و مش کانون نیز، مسلماً از اینهمه بلاعت تعجب خواهد نمود!ر
زیرا، جریانیکه در دوران جهان دو قطبی و در دوره جنگ سرد، با شهامت کامل استقلال خود را از دنیای "سوسیالیسم واقعاً موجود" و از برادران آن اعلام کرده و برای تأمین منافع ملی ملت خود، جدا از منافع ایدئولوژیکی و سیاسی این قطبها، بنای مبارزه گذاشته بود، چگونه میتوانست مبلغ و یا پیرو ایدئولوژیکی یکی از آنها باشد؟ بویژه آنکه کانون فرهنگی – سیاسی، با توجه به مضمون ملی – دمکراتیک جنبش تورکمنها، از همان ابتدا در اساسیترین اسناد خود صراحتاً اعلام داشته بود که: "کانون فرهنگی – سیاسی خلق تورکمن در فعالیت عملی خود با حرکت از منافع ملی ملت تورکمن سازمانی ایدئولوژیک نبوده و ..." (3) واگر آقای مرادی نیم نگاهی بیغرضانه به اناد پایه ای و به تعدادی از مقالات نشریه تورکمنستان ایران، می انداختند و اگر احترامی برای قلم خود قائل بودند، این چنینادعاهای بیپایه و اساس را به قلم نمی آوردند و سعی در مالیدن پلشتی های خود به تن دیگران نمیکردند. کانون فرهنگی – سیاسی، از همان آغاز انتشار ارگان مرکزی خود، تورکمنستان ایران، دیدگاههای کلاسیکهای م- ل به مسئله ملی را کاملاً به نقد کشیده بود. بعنوان مثال، در یکی از این سلسله مقالات در این مورد چنین نوشته شده بود :"جدا از جزئیات برخورد کلاسیکها به مسئله ملی، می توان مغز و اندیشه آنان را به این صورت خلاصه کرد: مسئله ملی تابعی است از امر انقلاب و مبارزه طبقاتی در جهت استقرار نظام سوسیالیستی به رهبری طبقه کارگر، به عبارتی صحییح تر به رهبری حزب کمونیست. جنبش های ملی باید در جهت جنبش کارگری کانالیزه شده و در صفوف آن ادغام گردند. جدائی صف این دو جنبش، به عبارتی دیگر در پیش گرفته شدن راهی مستقل و متکی بخود از طرف جنبش ملی، هدفی جز تفرقه در جنبش کارگری تعقیب نکرده و مالاً آینده ای جز غلتیدن به دامان بورژوازی ندارد".(4)ر
در مورد ادعای خلاف واقع دیگر آقای مرادی که گویا کانون نیز، "تلاش مینمود که با استناد به آثار مارکس و انگلس ولنین، درستی راه و نظرات خود را اثبات و در واقع توجیه نماید"! باید گفت که این دیگر از تصمیم از قبل اتخاذ شده وی بدون توجه به مواضع و نظریات و خط و مش کانون صرفاً برای بیان نفرت تلمبار شده ای، حتی بدون داشتن هیچگونه بهانه ای خبر میدهد و یا اینکه آقای مرادی هیچیک از منابع کانون را نخوانده و یا آنرا نفهمیده اند و امروزه بر اساس این بی اطلاعی به اصطلاح به نقد دیدگاههای کانون نشسته اند! زیرا، کانون، بعنوان یک جریان مستقل فکری و سیاسی از احزاب چپ و راست و با مضمون و ماهیتی مغایر با ایدئولوژی چپ، چگونه میتوانست جهت اثبات نظرات خود به آثار کلاسیکهای م- ل، استناد بورزد؟ در مواقعی نیز که مراجعه به کلاسیکهای چپ نیز صورت میگرفت، این امر کاملاً برای نشاندادن و مقایسه دیدگاه بنیانگذاران اصلی این جهان بینی با درک ناقص و قلب شده آن، از طرف احزاب و سازمانهای سوسیال – شوونیستی ایرانی بوده است. بدون اینکه این امر هیچگونه رابطه ای با خط و مش مستقل کانون از این جهان بینی داشته باشد!ر
خنده آورتر از همه این ادعای خلاف واقع مرادی استکه که گویا: "با اینکه این نیروها خود را از حصار وابستگی سازمانی و حزبی به لحاظ تشکیلاتی رها کرده بودند، اما در رابطه با مسایل نظری و فکری هنوز نتوانسته بودند تعیین تکلیف کرده و دیدگاه مستقل و مشخص دست یابند"!!ر
البته منظور آقای مرادی از"این نیروها"،مسلماً یکی کانون فرهنگی – سیاسی و دیگری همان مجریان و عوامل رهبری اکثریت علیه ایده استقلال و یا بنابه توصیف خود وی، نسلی فناتیک، تنگنظر و فرمانبر"، بوده اند! اما، چگونه و در چه زمان و مکانی، این "نسل" خود را "ازحصار وابستگی سازمانی و حزبی به لحاظ تشکیلاتی رها کرده بودند"، بغیر از خود آقای مرادی، مطمئناً کسی از آن مطلع نیست! لذا، باید بحق با آقای مرادی در اینجا موافقت کرد که "این نیرو" و "این جریان" خیالی وی، از هیچگونه "دیدگاه مستقل و مشخصی" برخوردار نبوده و خود این گفته، ناقص ادعای وی مبنی بر "جریان بودن"، "این نیرو" است!!ر
اما، در مورد کانون باید گفت که برخلاف بهتانها و افترائات آقای مرادی، این سازمان حتی قبل از اعلام استقلال خود، مدونترین و موجزترین برنامه را حتی نسبت به تابوی آقای مرادی در آن دوره، یعنی سازمان اکثریت داشت. مسلماً آقای مرادی از وجود آنهمه اسناد پایه و اساسی کانون در مورد جنبش ملی – دمکراتیک خلق تورکمن، ایران و جهان و حتی در مورد اتحادها با نیروهای سیاسی ایران تا ضوابط حیات درونی خود کانون یعنی اساسنامه آن، نمیتوانند بی خبر باشند. بنابر این،این امر را تنها با ابتلای آقای مرادی به بیماری پارانوی میتوان توضیح داد که شخص مبتلا بدان، هیچ چیز شکل گرفته در خارج از اراده خود را نمیپذیرد و اگر نیز روزی مجبور به پذیرش آن نیز گردد، جهت نفی مطلق و انتقام گیری از آن است!ر
خیال پردازیهای آقای مرادی واقعاً تا دور دستها ادامه می یابد و وی در این صعود خیال، خود را به مقام یک مصلح اجتماعی و ثقل اتحاد مبارزین تورکمن ارتقاء داده مینویسند: "جهت ممانعت از پراکندگی بیشتر و رفع سوء تفاهمات قبلی با هدف نزدیکی نیروهای متعهد تورکمن"، البته در نشریه ایل گویجی سازمان اکثریت، وی " شعار پیش بسوی کنفرانس سراسری راطرح نموده "و با فداکاری یک قهرمان ملی، از "عنوان کانون فرهنگی و سیاسی خلق تورکمن"، نیز چشم پوشیده و این نشریه را سخاوتمندانه، "در خدمت تدارک و تشکیل کنفرانس سراسری"، درآورده بودند که متأسفانه کسی از خلایق به اینهمه فداکاری و از خود گذشتگی اقای مرادی، وقعی نگذاشته بودند و بدلیل همین بی توجهی آنها نیز، ایشان نتوانسته بودند به، "اسفناکترین و بحرانیترین وضعیت تشتت و پراکندگی"، در میان، "نیروهای روشنفکر تورکمن در آن مقطع"، پایان بدهند!!ر
این ادعای آقای مرادی، بدان میماند که کسی مدعی بشود که یک لوکوموتیو را در آن واحد در دو مسیر متفاوت هدایت میکند! بنابر این این گفتار وی را نیز نمیتوان جدی گرفت و بدنبال یافتن ذره ای از عنصر صداقت در آن گشت! زیرا، او عامداً این حقیقت را مسکوت گذاشته که در " آن مقطع"، سازمان اکثریت دیگر به فاز نازلترین مرحله از حیات خود وارد شده و نه تنها مجبور به تغییر و جابجائی رهبری و ساختار تشکیلاتی خود شده بود، بلکه توانایی حفظ ته مانده تشکیلات خود را نیز از دست داده بود. توسل این سازمان از همان ابتدا، بقول آقای مرادی، به "نسلی فناتیک، تنگ نظر و فرمانبر"، در میان تورکمنها، علیه کانون خود بتنهائی بیانگر میزان این ورطه و نزول همه جانبه آن بوده و دیگر این سازمان حتی توانائی و هدایت اعضاء و هواداران خود را نیز نداشته و کنترل و هدایت توطئه های آن علیه کانون از دست رهبری اکثریت خارج و دیگر حفظ این "نسلی فناتیک"، برای سازمان اکثریت بی ثمر و بی مورد شده بود! بنابراین، دیگر مرادیها چاره ای نداشتند که با ادعاهایی از نوع، "برگزاری کنفرانس سراسری"، "انتشار مشترک دو نشریه ایل گویجی و تازه یول"، فکری بحال خود کرده و به "اسفناکترین و بحرانی ترین وضعیت تشتت و پراکندگی" در میان، "این نیرو"، خاتمه بدهند. اما در غیاب رهبریت و آمریت مستقیم سازمان اکثریت، "این نیرو"، با وجود هیچگونه برنامه ای برای همگرایی و انگیزه ای درونی برای وحدت نتوانست به "اسفناکترین و بحرانیترین وضعیت" خود غلبه یابد. زیرا وحدت "این نیرو"، با توجه به وابستگی تمام عیار آن به یک نیروی خارجی، وابسته به اراده عامل خارجی داشت و از ضرورت و عملکرد درونی خود سرچشمه نمیگرفت. اما، آنها بدون توجه به آن، در کمال تعجب در نشریاتی که مستقیماً از طرف شعبه خلقهای سازمان اکثریت و یا به صلاحدید و ترغیب آنها بوجود آمده بودند، بدون آنکه حتی برای نمونه نیز یک جمله در مورد گذشته منفی و فاجعه بار این سازمان در جنبش ملی – دمکراتیک ملت تورکمن بنویسند، با حفظ هویت اکثریتی خود، همه را به "برگزاری کنفرانس سراسری" و پیوستن به جمع ناجمع خود و در اصل به وابستگی مستقیم و غیر مستقیم به خط و مش غالب این سازمان در میان خود میکردند که فرجام آن برای هر کسی که از اندک تجربه سیاسی برخوردار بود، از قبل و از همان ابتدا مشخص بود. به بیانی عامیانه، اگر آنها ارث میخواستند اول باید برادری خود را ثابت میکردند که برای آن نیز ضروریترین مسئله برخورد صادقانه و روشن به نقش منفی خود در مقطع اعلام استقلال کانون و به دلایل مخالفت فعالانه خود با این اقدام تاریخی و شرکت در انواع تلاشها و توطئه های رهبری سازمان اکثریت برای نابودی ایده استقلال در جنبش ملی – دمکراتیک تورکمنها و اعلام استعفای جمعی خود از این سازمان و نقد تمامی دیدگاههای سوسیال – شوونیستی و تفرقه افکنانه آن در درون این جنبش و نقد سیاستها و خط و مشی آن در تمامی زمینه ها بوده است که این امر تا به امروز نیز از طرف، "این نیرو"، صورت نگرفته است!ر
البته، آقای مرادی هنوز نیز در محق و صادق بودن خود در این دعوت از همگان برای وحدت، لذا حول خط و مش سازمان اکثریت، بسیار اصرار دارند. تا جائیکه برای اثبات صداقت خود در این رابطه متأسفانه باز به بی صداقتی و دروغ متوسل شده اند. ایشان در این راستا، مینویسند: "... و حتی در چهارچوب آن نشستی هم با گردانندگان نشریه تورکمنستان ایران صورت گرفت"! در اینجا بنظر میرسد که آقای مرادی از فرط هیجان در دروغگویی هر چه بیشتر، از زمان نیز پیشی جسته اند! زیرا، خوشبختانه تمامی، "گردانندگان نشریه تورکمنستان ایران"، همگی در قید حیات و در عالم سیاست حضور دارند و هیچیک از آنان در هیچ زمان و مکانی، "نشستی" با آقای مرادی و با اعضاء و هواداران سازمان اکثریت نداشته اند!! و اگر چنین "نشستی" نیز صورت گرفته بود، مسلماً این امر نه بین آقای مرادی، بعنوان یک عضو ساده سازمان اکثریت و نه با " گردانندگان نشریه تورکمنستان ایران" که وظیفه تصمیم گیری در مورد اتحادها و اتخاذ مواضع سیاسی کانون را نداشت، بلکه بین رهبری سازمان اکثریت و رهبری کانون فرهنگی – سیاسی باید صورت میگرفت که چنین چیزی در آن سطح نیز هیچگاه صورت نگرفته است!ر
اما، آقای مرادی، هنوز نیز در شکست خود و همفکرانش در پایان دادن به "اسفناکترین و بحرانیترین وضعیت" در میان، "این نیرو"، خود را ذره ای مقصر نمی دانند و طبق معمول گناهکار را در خارج از وجود خطا ناپذیر خود جستجو کرده و با توسل به تحلیلی بی پایه و اساس، تمامی "نیروهای تورکمن خارج از کشور"، را مقصر اصلی دانسته اند! وی بدون اینکه کسی خارج از " این نیرو"، نقشی در شکست این طرح ذهنی وی داشته باشد، با اهانت و توهینی بزرگ نسبت به این تورکمنها، می نویسند:"در واقع اگر در مقطع فوق نیز بنیان تشکلها نه بر اساس و در نظر داشت منافع عمومی ملیتی بنام تورکمن، بلکه به همان دلایل مشابه گذشته معیارهای دوستی، روابط تنگ خانوادگی و سابقه اشنایی بودند که عمدتاً در شکل گیری جریانات نقش تعیین کننده داشتند"!!ر
ایشان با بزرگ نمایی و با موضعی فرا انسانی، بحال این مقصران و خطا کاران بیشمار که "در بنیان تشکیل یک تشکل ... منافع عمومی ملیت تورکمن" را در نظر نمیگیرند، تأسف خورده و با آهی سوزناک از سرنوشت ملتی که هیچگاه ناجی بزرگ و خطا ناپذیر خود، آقای مرادی را نشناخته و وی نیز گویا عمری را علیه استقلال این ملت تلف نکرده است، از ته دل و با چشمانی نمناک همانند پیامبری نوظهور و ناشناخته در میان ملتی گمراه و گناهکار، اضافه میکنند که: "قاعدتاً مسئله اختلاف نظر ات شخصی (نه اختلافات فکری و نظری) و روابط احساسی و عاطفی به هیچ وجه نمی بایست در اتخاذ تعیین خط و مش معین و مشترک میان نیروهای متعهد تورکمن و همکاریهای آنان مانعی اساسی محسوب گردد. "اما، باز از نظر وی، "همانا ضعف دانش علمی – سیاسی و مطالعاتی نیروهای تورکمن و نازل بودن آگاهی ملی در میان توده مردم"، باعث شده استکه: "نیروهای روشنفکر تورکمن نه بدان توجه نموده و نه اهمیتی برای آن قائل"، بشوند!!ر
اما، عیب اصلی کار در اینجاست که این پیامبر نوظهور، خود هنوز دل از بت خانه نکنده و به رسالت خویش و به مسایل ملتی که مورد ارشاد قرار خواهد داد، آگاه نبوده و تنها معجزه وی نیز دروغ گوئی، دستبرد به افکار و ایده های دیگران، توهین و اهانت به همه خلایق است!ر
آقای مرادی که همه را بدون رعایت ابتدائی ترین موازین اخلاقی و اصول آداب و معاشرت متهم به "ضعف دانش علمی – سیاسی ... و نازل بودن آگاهی ملی"، میکنند، مسلماً اگر خود اندکی از آن بهره مند بودند، با این همه بی حرمتی و بی ادبی، هتک حرمت نخبگان یک ملت و بالاتر از آن توهین به خود آن ملت را هرگز مرتکب نمیشدند!ر
نابالغان و کودکان سیاسی، باید بدانند که اولاً، "اختلافات و نظرات شخصی ... و روابط احساسی و عاطفی"، در میان مبارزین تورکمن نه تنها مقدم بر "اختلافات فکری و نظری" نیست، بلکه چنین چیزی مشغله ذهنی کسی نبوده و مرادیها نیز نمی توانند با عمده جلوه دادن آن، نقش خود و رهبری سازمان اکثریت و همفکرانشان در این سازمان، در ایجاد تشتت در صفوف مبارزین تورکمن را در زیر گرد و غبار تحلیلهای عاری از حقیقت و بی پایه و اساس و غیر علمی پنهان ساخته و با "جریان" قلمداد کردن هر نشریه و روزنامه و هر گروه و محفلی، سر و ته، اتخاذ تعیین خط و مش معین و مشترک میان نیروهای متعهد تورکمن و همکاریهای آنان" را به سادگی بهم بیاورند و خود را در آندوره عوامفریبانه مبلغ اتحاد و همکاری در میان مبارزین تورکمن معرفی نمایند!ر
برخلاف ساده نگری و استدال آقای مرادی، در جنبش ملی – دمکراتیک تورکمنها، علیرغم اشکال بیان و بروز خود، تنها دو جریان وجود دارد و آن نیز چیزی بجز، جریان استقلال و جریان وابستگی نیست! افرادی چون آقای مرادیها نیز تا مادامیکه بجای اهانت گستاخانه به ملت و قهرمانان تاریخی و به نخبگان سیاسی تورکمن و ابراز "نفرت" و "بیزاری" از هویت خویش، حساب خود را علناً و رسماً از رهبری جریان اکثریت که رهبری جریان وابستگی را هنوز نیز علیرغم وضعیت رو به احتضار خود (دونگوزینگ اولسادا، خور خوری قالماز) یدک میکشد، جدا نساخته اند و تا مادامیکه از خط و مش "وفاق ملی" آن در قبال رژیم جمهوری اسلامی پیروی میکنند و تا وقتیکه نقش خود در مقابله خصمانه با ایده استقلال تا به امروز در جنبش ملی – دمکراتیک ملت تورکمن را صادقانه به نقد نکشیده اند و ... در این جبهه قرار دارند و مبارزین تورکمن به شعارهای آنان برای اتحاد و همکاری، بعنوان سیاستی غیر جدی و ناصادقانه از طرف آنان برخورد خواهند نمود!ر
ثانیاً، برخلاف توهین ها و هجویات ضد ملی آقای مرادی، مسئله ملت تورکمن، "نازل بودن سطح آاهی ملی" نبوده و این ملت زمانی طولانی قبل از بدنیا آمدن مرادیها، برای خواست ملی خود که برای پی بردن بدان سطح بالایی از شعور ملی برای هر ملتی شروط اولیه و ضرور است، مبارزات سختی را پیش برده است. مقایسه میزان بالای تحصیل کردگان تورکمن در داخل و چه در خارج از کشور با وجود عملکرد شدید تبعیض ملی در پذیرش آنها به آموزشگاههای عالی، نسبت به تحصیل کردگان دیگر ملتهای تحت ستم در ایران به نسبت جمعیت آن، رادیکالیزم و خواست های مترقیانه جنبش ملی آن، برخورد متمدنانه ملت تورکمن با دیگر ملتها و دیگر فرهنگها و ادیان، روحیه صلح طلبی و مسالمت جوئی آن با همسایگان خود، پذیرفته شدن بدون مانع افکار مترقی و پیشبرد در هر دوره ای از تاریخ از طرف این ملت و دوری و بیزاری آن از افکار ارتجاعی و قرون وسطایی رایج در ایران و بالاخره تاریخ و فرهنگ کهن و غنی آن، خود آئینه تمام نمائی از رشد بالای آگاهی در میان ملت تورکمن است! اما، بمصداق یک ضرب المثل تورکمنی: "اوبا اوغورسیز بولماز چؤل بوروی سیز"، عناصری فاقد هرگونه اهمیت و نقش اجتماعی، از میان خود این ملت یافت میشوند که با "بیگانه پرستی و خود بیزاری و خودتنفری"، جاهلانه در مقام توهین به این فرهنگ والا در میان ملت خود بربیایند. اما، در جواب چنین افراد تنها میتوان گفت که:ر

"سنگ بدگوهر اگر کاسه زرین شکند
قیمت سنگ نفزاید و زر کم نشود"!ر

بنابراین، مسئله اصلی ملت تورکمن، برخلاف تصور آقای مرادی، نه "نازل بودن آگاهی ملی"، بلکه وجود شوونیسم لجام گسیخته ریشه دار در شکل پان ایرانیسم در ایران و اعمال ستم ملی در تمامی زوایای زندگی این ملت از طرف دولتهای وقت در ایران میباشد. ستمی که اکنون به نیابت از طرف ملت فارس، از طرف رژیم شوونیستی –مذهبی ایران با وسل به عقب مانده ترین و تبهکارترین متدها، اعمال میشود که در سرتاسر به اصطلاح تحلیل علمی آقای مرادی، حتی نامی از این ستم و سخنی به افشاگری جنایات بیشمار این رژیم در حق این ملت گفته نشده است و بجای آن طبق سیاست منسوخ شده اکثریتی، این ملت مجدداً به همکاری "مشترک با ارگانهای جمهوری اسلامی در منطقه"، فراخوانده میشود!! ایا خود این نمونه، بتنهائی از قرار گرفتن آقای مرادی هنوز نیز در جبهه وابستگی به رهبری سازمان اکثریت و تبلیغ سیاست این سازمان در قبال رژیم اسلامی، مبنی بر "وفاق ملی" با جنایتکاران تاریخ ایران، حکایت نمیکند؟
بالاخره، گویا، خود آقای مرادی، هر چه جلوتر میروند، از آنهمه شعارهای بزرگ خود در باره، "ارتقای شعور ملی و همگرائی و اتحاد آگاهانه هر چه بیشتر ملت تورکمن"، پشیمان شده و سعی در تعدیل و به فراموشی سپردن سریعتر این شعارهای بزرگتر از توان خود را دارند. زیرا، بنظر وی اگر اعلام جمهوری تورکمنستان در تورکمنصحرا، "آماج اصلی این اتحاد متناقض با روند تکاملی جامعه تورکمن"، بوده است، این امر، بعد از گذشت هشت دهه از آن نیز، بدون هیچگونه تغییری پابرجا مانده و از نظر وی، حتی امروزه نیز،" برآیند عمومی حرکت نیروهای تورکمن در تناقض با روند عمومی حاکم در جهان قرار دارد"!ر
با این استدلال عجیب و غریب، آقای مرادی بجای آن شعارهای پر طمطراق گذشته، شعاری در حد خود و طرح اصلی خود را که مدتهاست در عمل نیز نطفه های آن شکل گرفته است، در بخش مربوط به نسخه پیچی مقاله خود بنام، همگرایی و راه برون رفت از تفرق"، از موضع یک اکثریتی خجول و مطابق با خط و مش آن ارائه داده است! طبق این نسخه، باید از همه، "دعوت بعمل آید که حول نقطه ای محوری در چهارچوب یک سایت اینترنتی تحلیلی – علمی مستقل گرد آمده و مجموعه مسائیل مربوط به سرنوشت امروز و فردای مردم تورکمن را مورد بحث و تبادل نظر قرار دهند"! این در حالیست که سالهاست در جنبش ملی – دمکراتیک ملت تورکمن، گفتنی ها گفته شده، تاکتیکها و استراتژیها معین گردیده و مدتهاست که زمان آن فرا رسیده تا میزان پایبندی به این گفتار و اندیشه ها، در عمل به اثبات رسانیده شوند. حتی این نسخه پیچی آقای مرادی برای جنبش تورکمنها، ناقض این نظر خود وی در چند پاراگراف بالاتر در به اصطلاح مقاله وی استکه:"مسئله امروز ما تورکمنها نه در تربیت و یا وجود روشنفکران صرف آکادمیک و تئوریسین انتزاعی است"!!ر
اما، آقای مرادی از ورای این "سایت اینترنتی تحلیلی – علمی مستقل" خود، چیز دیگری را جستجو میکنند که بعد از آنهمه دراز گوئیها و تناقض، بنام "تحلیل علمی مستقل"، با کنار گذاشتن تمامی تعارفات و مغلطه گریهای خسته کننده، آنرا چنین بیان میکنند :" اینکه چنین سایتی توسط چه کسی و یا کسانی شکل میگیرد مهم نیست، بلکه نقطه مهم در این بین حفظ استقلال فکری و مالی مؤسسین آن از ارگانها و نیروی بیگانه و خارجی است"! ایشان، بعد از این مقدمه چینی که هیچ ارتباطی به نتیجه گیری وی از آن ندارد، اضافه میکنند که:"در رابطه با مطالب این سایت باید متذکر گردم که آن باید ضمن حفظ مضمون دمکراتیک خود، این امکان را برای همگان از هواداران نظام جمهوری اسلامی گرفته تا جمهوری تورکمنستان و غیره فراهم نماید که آزادانه به طرح نظرات خود بپردازند"!!ر
این جماعت مورد نظر آقای مرادی که چند سالی است که به کشف سایت اینترنتی نائل آمده اند مدتهاست که متأسفانه، چون اصحاف کهف در غار کوچک و شیشه ای خود به سایت بازی و پالتاک گری مشغولند، بدون اینکه به محیط پیرامونی خود و به مسائل اصلی جنبش و به مشارکت عملی و حتی ناچیز خود در رهایی از ستم ملی و زندگی نکبت بار ملت خود،تحت سلطه رژیم شوونیستی، اعتنایی داشته باشند. سایت اینترنتی، بعنوان یک وسیله و ابزار و بعنوان یکی از دست آوردهای تکنولوژی پیشرفته انسان معاصر، موقعه ای میتواند مثمر ثمر و کارآمد باشد که در خدمت پیشبرد مبارزات ملتی در راه دستیابی به اهداف، آرمان و خواست های آن قرار بگیرد و نه خود بجای هدف بنشیند. همانگونه که ما صرفاً بخاطر دستیابی به اتحاد، نمیخواهیم متحد شویم، بلکه برای پیشبرد منسجم تر و سازمان یافته تر و فشرده تر، هدفی والا برای ملت خود بدان نیاز داریم. بنابراین برای ما واقعاً، "مهم"، استکه برای چه هدفی وبا چه کسانی متحد میشویم!ر
اما، اگر برای آقای مرادی، از "اینکه چنین سایتی توسط چه کسی و یا چه کسانی شکل میگیرد مهم نیست"،چگونه میتوانند در عین حال ازف "حفظ استقلال فکری و مالی مؤسسین آن از ارگانها و نیروهای بیگانه و خارجی"، سخنی بمیان آورند؟ این چگونه سایتی استکه "مضمون دمکراتیک"، آن حتی با وجود، "هواداران نظام جمهوری اسلامی گرفته تا جمهوری تورکمنستان و غیره فراهم"، آمده و در عین حال "از استقلال فکری"، نیز کاملاً برخوردار است!!؟ این چه، "استقلال فکری و مالی" استکه در عین وابستگی به خط و مش "وفاق ملی" سازمان اکثریت و با دعوت از "هواداران نظام جمهوری اسلامی گرفته تا جمهوری تورکمنستان و غیره"، میخواهد به "یک تشکل فراگیر سیاسی و مستقل"، بهمراه آنها فرا بروید!!؟ آیا این جبهه و یا این ارکستر نامتجانس، همان جبهه وابستگی نیست که آقای مرادی برای هماهنگ و متشکی ساختن آن تنها بکار مبارزه بر له استقلال و انحراف و قربانی ساختن جنبش تورکمنها در زیرپای، "ارگانها ونیروهای بیگانه خارجی" میاید، ناآگاهانه تلاش میورزند؟
آقای مرادی، باید برای همیشه بخاطر بسپارند که، "نظام جمهوری اسلامی"، بعنوان دشمن اصلی ملت تورکمن و بعنوان تضاد عمده جامعه ایران و مانع اصلی در برابر سمتگیری جامعه بسوی دمکراسی، آزادی و حق تعیین آزادانه سرنوشت ملتها در این واحد جغرافیائی، نه تنها در میان ملت تورکمن، بلکه در میان هیچ ملت تحت ستم دیگری در ایران، "هوادار" نداشته، بلکه مزدوران و عوامل بومی ای، بعنوان "جاش" ویا "دوئنک" و یا خود فروختگانی دارد که شریک جنایات بیشمار این رژیم در حق این ملتها هستند. میان این رژیم و ملت تورکمن که به قانون اساسی آن، بعنوان تنها ملت در ایران، نه گفته است، دره ای از خون و جنایت قرار گرفته است. بنابراین، رژیمی را که ملت ما موجودیت انرا از بدو تأسیس آن به رسمیت نشناخته و طی بیش از یک ربع قرن زیستن در چنبره این رژیم قرون وسطایی، بهای زیادی برای آن پرداخته است، مبارزین این ملت نیز نمیتوانند با عوامل این رژیم در میان ملت خود و با کسانی که این مزدوران را با نامیدن تنها "هوادار نظام جمهوری اسلامی"، خواهان توجیه مشارکت آنها در این جنایات و ملت کشی رژیم در میان ملت خود هستند، هیچگونه رابطه ای داشته باشند!ر
مسلماً کسانیکه مرز اخلاقی میان، "بدی و نیکی" و "خیر و شر" را پشت سر گذاشته اند، براحتی میتوانند مشارکت عوامل مزدور رژیم در هولناکترین جنایت آنرا با عبارت پردازیهای خشک و خالی در باره دمکراسی، آشتی ملی، وفاق ملی و آزادی برای "همگان"، و با تعدیل نام مزدوران رژیم به "هواداران نظام"، توجیه بکنند! از اینرو ما به آقای مرادی توصیه میکنیم که ناآگاهانه بدون اینکه خود آنرا بخواهند و بنام انتقاد از جبهه استقلال در جنبش ملی – دمکراتیک ملت تورکمن و حتی در ضدیت با آن، پا به آنسوی این مرزهای ممنوعه نگذارند؛ وباز به ایشان توصیه میکنیم که با نیمه ای سواد و با حداقل اطلاع از تاریخ مبارزاتی جنبش ملی تورکمنها، دست به قلم نزند که این آفت فکر و اندیشه جنبش ماست و تنها در به بیراهه کشانیدن مبارزه نسلهای آینده مفید خواهد افتاد! ر

تورانلی - از هواداران کانون فرهنگی – سیاسی خلق تورکمن

........................

ر1-ایل گویجی، نشریه شعبه خلقهای سازمان اکثریت، شماره یازده

ر2- همان منبع
ر3- تورکمنستان ایران، طرح اساسنامه کانون، شماره 30
ر4- تورکمنستان ایران، شماره 14، سال 1367، مسئله ملی و مارکسیسم – لنینیسم، ص 4